अस्तित्व भाग ३

By:Sushmita Shrestha 

sushmiishrestha@gmail.com

Thaiba,Lalitpur

उत्तर बिहिन पश्न

उहाले मेरो कपाल सुम्सुमाइरहदा मलाई आनन्द महसुस भयो अनि डर पनि हरायो ।।मेरो मनमा अब अनेकौ कुराहरु खेल्न थाल्यो, हजारौ प्रश्न हरु उठ्न थाल्यो ।। के मेरो नाम साच्चिकै सजिना हो त?? अनि सौरव र मेरो सच्चिकै पहिला देखि नै चिनाजानी थियो त?? मलाई किन केहि कुरा याद आउदैन ?? सौरवको कुरा बिस्वास गरु की न गरु ?? न गरु त कहाँ खोज्न जाउँ म मेरो आफ्नै पहिचान, मेरो आफ्नै नाम?? कसलाइ सोध्न जाउ म मेरो नाम के हो, म को हू भनेर?? यस्तै सोच्दा-सोच्दै म कतिखेर निधाए मलाई थाहा नै भएन ।।

त्यहि दिन साझ ५ बजे तीर मेरो आखा खुल्यो यस्तो लाग्दै थियो की भखर बिहानी भएको छ ।। म उठ्न खोजे तर फेरि मेरो सरीर पहिले जस्तै दुख्यो अनि म “आ” भनेर कराए, आइसा भाउजु त्यहि नजिक हुनुहुदो रैछ उहाँ र अर्को एकजना नर्स मेरो नजिक आउनु भयो ।। नर्सले मलाई समात्नु भयो र आइसा भाउजुले मेरो सिरानी मिलाएर मलाई अली सजिलो सङ्ग बस्न सक्ने बनाइदिनु भयो ।। त्यस पछि मैले भाउजुलाइ हेर्दै “म तपाइलाइ भाउजु भनु की डॉक्टर भनु” भने, उहाले “तिमीलाइ जे भन्न मन लाग्छ भन, तर मलाई चाहि डॉक्टर भन्दा भाउजु नै भनेको खुसी लाग्छ” भन्नु भयो । मैले पनि “त्यसो भए म भाउजु नै भन्छु नी है” भने।। उहाले मेरो टाउकोमा हात राख्दै हुन्छ भन्नु भयो अनि “अहिले तिमीलाइ कस्तो छ भनेर सोध्नु भयो ।।” मैले ठिकै छ भने ।। उहाले अहिले मेरो काम छ यहाँ भएको सबैको चेकउप गर्नु छ म यतै हुन्छु केहि पर्यो भने बोलाउनु म आउछु भन्नु भयो ।। मैले भाउजु सौरव खोई बोलाइदिनु न प्लीज भने उहाले सौरव त अहिले operation ward मा हुनु हुन्छ अब २५ मिनेटमा आउनु हुन्छ, तिमी एकछिन आराम गर न है भन्नु भयो ।। मैले हुन्छ भनेर सुते ।।

त्यस्तै ३० ३५ मिनेट पछि सौरव मेरो नजिक आउनु भयो अनि मेरो कपाल सुम्सुमाउदै भन्नुभयो के भयो मेरो रुन्ची बिहान सम्म मलाई चिन्दिन भन्नेले अहिले त मलाई खूब सम्झिरहेकी छे भन्ने सुचना आयो त ।।” मलाई उठेको देखि एकदम भोक लागिरहेको थियो त्यसैले उहाँले बोलिसक्नु बितिकै मैले सौरव भने उहाले हजुर रुन्ची भन्नु भयो मैले सानो अनि डराएको श्वरमा मलाई भोक लाग्यो भने उहाले अरेरे अनि किन डराएर भनेकी रुन्ची ल एकछिन रुक है म क्यानटिन बाट खाना लिएर आउछु भन्नु भयो ।। १० मिनेत पछि उहाँ हातमा कचौरा लिएर आउनु भयो,, त्यसमा सुप रहेछ ।। उहाले आफ्नै हातले खान्दिनु भयो ।। एकचम्चा मात्र के खा’को झन्दै उल्टी आएन, कस्तो तितो अनि नमिठो भनेको उहाले त्यसो भनेर कहाँ हुन्छ यो सबै खाने औषधि खाने अनि चाडो निको भएर घर जाने भन्नु भयो ।। घर भन्नु बितिकै याद आयो मलाइ त मेरो घर कहाँ हो नै याद छैन मैले सौरवलाइ सोधे मेरो घर कहाँ हो ?? पछाडि बाट आवाज आयो “सौरवको घर नै तिम्रो घर हो तिमी र सौरव सानै देखि सङ्गै बसेको तिम्रो आमा बाबाले तिमीलाइ सौरवको जिम्मा लगाएर भगवानको घर जानु भयो” भनुभयो, बोल्नुहुने सौगात दादा रैछ ।। त्यतिकैमा सौरवले मलाई सुप खुवाउन लाग्नु भयो म मुख बिगार्दै सुप खान लागे अनि त्यो सकाएर औषधि पनि खन्दिनु भयो ।। सुप नमिठो भनेको त सुप भन्दा नमिठो त औषधि थियो ।। अनि मलाई सौरवले औषधि खान्दिएर दाइ भाउजुलाइ भन्न लाग्नु भयो तिमीहरु घर जाउ म सजिना सङै बस्छु, मेरो घरको चाबी पनि लिएर जाउ अनि भोली आउदा मेरो त्यो कालो jacket लेराइदेउ है भनेर ।।त्यसपछि दाइ भाउजु ok बाई, टेक कियर सजिना गेट वेल सून भन्दै जानु भयो ।।

अस्तित्व भाग २

By:Sushmita Shrestha 

sushmiishrestha@gmail.com
Thaiba,Lalitpur

मलाई केहि याद छैन सौरव म आतिए डराए, आतिदै डराउदै रोए मलाई थाहा छैन मेरो नाम के हो,,,मलाइ थाहा छैन मेरो नाम..…म रोएको देखेर मेरो वरिपरि भीड़ जम्मा भैसकेको थियो । उनीहरु मलाई यसरी हेरिरहेको थिए जसरी कुनै फिल्म हलमा बसेर फिल्म हेरिहरेको छन् । डॉक्टर अनि नर्स भनि मेरो हात खुट्टा समाती मलाई शान्त पर्न खोज्दै थिए । केहि समयपछि त्यहा रहेको भीड़लाइ हटाउदै सेतो कोट लगाएको एक जना युवक (डॉक्टर) ६ फिट अग्लो, गहु गोरो, अली पातलो अनि चस्मा लगाएको म तीर आउदै भन्यो “सजिना, किन रोको तिमी, के भयो तिमीलाइ ?” अनि उहाले यति भन्न नपाउदै त्यहा रहेको एकजना डॉक्टरले उहालाइ सोध्नु भयो “doctor saurav, do you know her?” उहाले जवाफ दिनुभयो “yes doctor pratik, I know her she is my best friend sajina and right now I am doing her treatment too….” यति भनिसके पछि उहाले त्यहा रहेको भीड़लाइ पनि अनुरोध गर्नु भयो “प्लीज यहाँ भीड़ नगर्दिनु भन्दै ।।” अनि मेरो टाउकोमा हात राख्दै भन्नु भयो,“के भयो सजिना किन रोएकी?” अब बल्ल मलाई थाहा भयो मेरो नाम सजिना हो तर उहाँ?? उहाँ को हो?? उहाँसङ्ग मेरो के नाता छ र म उहाँलाइ कहिले देखि चिन्छु मलाई केहि याद छैन ।। उहाले फेरी मलाई बोलाउनु भयो “सजिना के भयो किन मलाई हेरेर टोलाएकी?” उहाको आवाज सुनेर म झसङ्ग भए अनि उहाँलाइ सोधे “हजुर को हो?” उहाँले हास्दै भन्नु भयो “तिम्रो मजाक गर्ने बानी अझै गएको छैन है ?? ए बाबा अहिले त मजाक न गर पहिला ठीक है अनि गरुम्ला मजाक” मैले गम्बिर भएर भने “मलाई केहि याद छैन म को हू ? कहाँ बस्छु ? हजुर को हो ? हजुर र मेरो के नाता छ ? मलाई केहि थाहा छैन….” मैले यति भनिसके पछि उहाको मुहारमा पनि केहि गर्भिरता छायो अनि उहाँले भन्नुभयो “ तिमीलाइ साच्चिकै आफ्नो नाम थाहा छैन?? तिमी सच्चिकै मलाई चिन्दैनौ, दाया उभिरहेको डॉक्टर केटालाइ देखाउदै भन्नु भयो तिमीले दाइ बनाएको यो सौगात अनि उसकी श्रीमती आइसालाइ पनि चिन्दैनौ भन त मलाई” मैले फेरी रुदै भने “म कसैलाइ चिन्दिन मलाई आफ्नै नाम पनि याद छैन, मलाई एकदम डर लागिरहेको छ, मलाई म पागल हुन्छु जस्तो लाग्दै छ, मलाई केहि याद छैन केहि पनि…. सम्झिन खोज्छु टाउको फुट्ला झै दुख्छ, मलाई केहि पनि याद छैन” म रुदै गर्दा सौरवले मलाई अङ्गालो हाल्नु भयो अनि भन्नु भयो न रोउ टाउकोमा चोट लागेकोले यस्तो भा’को हो केहि दिनमा सबै याद आउछ अनि म छू नी तिम्रो सौरव म हुदा हुदै तिमीलाइ के को डर अब मेरी सजिना नरोइ ज्ञानी भएर एकछिन आराम गर्छे, ल अब आँखा बन्द गर अनि सुत भन्दै मेरो कपाल सुम्सुमाउन थाल्नु भयो ।।” उहाले मेरो कपाल सुम्सुमाइरहदा मलाई आनन्द महसुस भयो अनि डर पनि हरायो ।।

अस्तित्व

By:Sushmita Shrestha 

sushmiishrestha@gmail.com

Thaiba,Lalitpur

भाग १

बिस्तारै आँखा खोले, आँखा खोल्नु बितिकै मेरो आँखामा माथि झुन्डाएर बालेको बत्तीको उझ्यालो पर्यो, जसको कारणले मलाइ आँखा खोल्नै असजिलो अनि अफ्ठेरो भैरहेको थियो । अनि बिस्तारै दाँया फर्किए फर्किने क्रममा मलाई केहि असजिलो अनि मेरो घाटीमा दुखिरहेको थियो । दाँया तीर हेर्दा मेरो नजिक एउटा टेबल थियो अनि त्यसमाथि केहि फलफुल, औषधि, जुस, पानीको बोतल, अनि सेतो र पहिलो खालको कागज़ थियो । त्यसभन्दा उता चाहि फलामको खाटमा मानिसहरु सुतिरहेको थिए अनि उनीहरुलाइ सलाइनपानी दिइएको थियोमलाई जस्तै, बिस्तारै बाँया तीर हेरे बाँया तीर पनि त्यहि नजरिया थियो । यो सब देखेपछि यति त अनुमान लगाउन सके कि म कुनै अस्पतालमा छू भनेर। तर म यहाँ किन छू ? के भएको छ मलाई ? मलाई यहाँ किन, कहिले र कसले लेरायो ?? धेरै सम्झिने कोसिस गरे तर मलाई केहि याद आएन ।। अनि बिस्तारै उठ्ने कोसिस गरे तर म उठ्न सकिन मेरो सरिर एकदम नराम्रो सङ्ग दुख्यो, दुखाइको तोडमा “आ” भनेर कराए छू वरपरका सबै मानिस अनि मेरो अगाडिको डॉक्टर पनि म तिर फर्केर हेरे ।। म भनि कसैलाइ वास्ता नगरी फेरी उठ्न खोजे तर सकिन र मेरो सरीर त्यसैगरी दुख्यो म फेरी कराए ।। मेरो नजिकको नर्स आएर मलाई समात्नु भयो अनि भन्नु भयो “ प्लीज तपाइ जबरजस्ती नउठ्नु तपाइलाइ धेरै चोट लागेको छ” । म केहि नबोली बसे अनि उहाले मलाई अली सजिलो हुने गरी सुताइदिनु भयो र नरम आवाजमा मलाइ सोध्नु भयो तपाइको नाम के हो ?? जवाफ दिनलाइ खोजे तर मलाई जवाफ थाहा भएन,, उहाले फेरी सोध्नु भयो “तपाइको नाम के हो ??” म सोचेको सोचेकै भए मेरो नाम के हो ?? अब मलाइ भित्र भित्रै डर लाग्यो धेरै सोचे मेरो नाम के हो ?? मेरो घर कहा हो ?? म को हु ?? हजारौ पश्न मनमा आयो तर जवाफ कुनै को थिएन,, यति सम्म की मलाई मेरो नाम पनि थाहा थिएन ।। सम्झिने कोसिस गरे जोर लगाए तर पनि मलाई केहि याद आएन ।। एकासी मलाई सास फेर्न गारो भयो टाउको फुट्ला जस्तो गरि दुखेर आयो अनि त्यहि बिचमा फेरी उहाको आवाज आयो तपाइको नाम के हो ??

म रुदै चिचाउदै भने “मलाई थाहा छैन मेरो नाम के हो,,को हु म भन्दै चिचाउदै रोए ।। म आतिए डराए, आतिदै डराउदै रोए मलाई थाहा छैन मेरो नाम के हो,,,मलाइ थाहा छैन मेरो नाम..…………...

आमा!!!

आमा!!!

मलाइ रित्तो लाग्यो

त्यो शब्दकोष पनि

जसले तिमिलाइ परिभाषित गर्न

आफुभित्र शब्द भेटेन।।।

आमा!!!

मलाइ चिसो लाग्यो 

त्यो गद्दिदार औछ्यान पनि

जसले तिम्रो काखजती 

न्यानोपन दिन सकेन।।।

आमा!!!

मलाइ स्वादहिन लाग्यो 

त्यो सयौथरी मिसठान पनि

जसले तिम्रो हातबात खाएको

गासको जति स्वाद दिन सकेन।।।

आमा!!! 

मलाइ दुख लाग्छ

त्यो मेरो बाल्यकालदेखी

जब तिमी बिरामी हुदा

तिम्रो लागि केही गर्न सकेन।।।

आमा!!!

मलाइ घृणा लाग्छ

त्यो मेरो आशुदेखी पनि

जुन मलाइ चोटपर्दा 

तिम्रो आशूभन्दा बदि झर्न सकेन।।।

आमा!!! 

मलाइ अनपढ लाग्यो

त्यो किताबहरु पनि

जसले मलाइ तिमिभन्दा बढी 

ज्ञान दिन सकेन।।।

धन्यबाद।।।।।।।।

नाम: सुजन कार्की 

ठेगाना : बन्दिपुर, सिरहा

हाल: काठमाडौं 

फोन :9843369205

मेरी जीवन साथी

उ मेरी  जीवन साथी
नवीन नाता छ, अजब को प्यास
कहु कसरी कति यो खास
उ मेरि जीवन साथि
म खुसी हुदा मेरो मुस्कान हेरेर उ मुस्कुराउछे
अनि
मेरा  पिडामा उ आत्तिन्छे, तड्पिन्छे, म सङै रुदै
भन्छे "सब ठिक भै हाल्छ नि"
अनि मेरो हात आफ्नो हात ले खेलाउदै भन्छे
"मलाई हजुर माथि पुरा बिश्वास छ"

म उसले येसो भन्दै गर्दा उस्को अनुहार हेर्न खोज्छु
येति कसेर अङालो मारेकि छ कि
म उस्लाइ पूरा हेर्न सक्दिन

ती ताता ओठ मेरा गालामा आयेर एसरी लपक्क टासिन्छन कि
म अफनो पिडा सरा उसै बखत बिर्सिन्छु
सम्झिन्छु आफैलाई सन्सार को राजा
मलाइ राजा बनाएर आफु रानी बन्छे
अनि भन्छे
राजा म हजुर संगै यो जुनि मात्र होइन अर्को जुनि पनि सङै हुन चाहन्छु"
हो उ मेरी  जीवन साथी ।।

@एस बि खनाल 

"कैले खसी को चित्कार "

हुनुथ्यो तिमिलाइ रक्ष्यक सर्बहाराको
बन्यौ पक्ष्य धर सर्ब आहारको

प्राणी हौ तिमि नि कसरि भुलेको
मारी खान मलाइ कसरि सकेको
प्रण अरुको तिम्रो जस्तै
पशु म अबला बिचरा कठै

माया गरि हुर्काइ बढाई
एकदिन च्याट्ट बलि चढाई
स्वाद जिब्रोको फेरि फेरि
हौ कि राक्षेस कि हौ अघोरी

साल भर सम्म खुवाई पिलाई
तौर तरिका मिलाई मिलाई
दशैँ तिहार कि चाड भनेर
मोह पनि कस्तो दिन गनेर

रमाई रमाई धर लगाई
मार हान्न तम्सि दाम्लो समाई
चिनेको भए तिमीलाई मैले
भर गर्ने थिऎन आजन्म कहिले

चम चम चम्काई खुकुरी धार
खडा भै गर्न मेरै संहार
देखि तिमीलाई आत्माले मेरो
जगत सारा भयो अँधेरो

मलाइ मारी तिम्रो भोक टर्दैन
पिई रक्ति प्यास मर्दैन
भने किन मार्न तम्सि बढेको ?
अहिम्साका सस्त्र यहि हो पढेको ?

ज्ञान र मन को दरिद्र रहेछौ
मेरो प्यारो स्वामी , सत्रु रहेछौ
डर मेरो भाग्थ्यो तिम्रो आड लाग्दा
ओजन गन्दै रहेछौ , ढाड नाप्दा

मृतुको डर पुरा हराई गयो
"कैले"यो तिम्रो दरिद्रतामा रोयो
भरिए मेरा आसु आखामा
चित्कारको के अर्थ पशु भाकामा



भानुजयन्तिको पूर्व सन्ध्यमा , भानुभक्त लाइ सम्झिदै
एस बि खनाल

म त आवाज देख्छु

मेरो आफ्नै छ संसार
लाग्छ दुनिया मेरै अनुसार
म त आवाज देख्छु
म त चित्र पनि लेख्छु
म त आवाज देख्छु

तिमिले देखेको पनि अधुरो
मैले लेखेको पनि अधुरो
म त हत्केला ले सुर्य छेक्छु
म त आवाज देख्छु
म त चित्र पनि लेख्छु
म त आवाज देख्छु

मेरो हाँसो उस्तै , तिम्रो हाँसो उस्तै
प्रकृतिको आधा, अधुरो पनि उस्तै
म चेतनामा संसार बोक्छु
म त आवाज देख्छु
म त चित्र पनि लेख्छु
म त आवाज देख्छु


-एस . बि  खनाल -

मैसम (1) इन मट्का

सधै भेट हुने भए पनि आज सायद मौसम फुर्सदमा थियो । कहिले  पनि चियाको अफर नगर्ने मित्रले आज अफर गर्यो अनि मैलेपनि सहर्स हुन्छ भनिदिए । माटोको भाडोमा रक्सि झैँ चिया दिने च्या पसल चिनेको रहिछ । “ उ त्या प्यालामा चिया पाइन्छ तेतै जम है ? “मट्का क्याफे हेर्दैमा शान्त , एता उता किताब का र्याक देख्ने बित्तिकै थाहा भयो साथिको आधा उधि बास येतै हुन्छ । पल्पसा क्याफे , फ्रेन्च लभर , द नोट बुक भएको र्याक तिर हेर्दै , “नया किताब आएकै छैन अचेल यहाँ , “बहिनि किताब पनि फेर्नु पर्यो एसो नया राखे पो आउन मान लाग्छ , साहुजी लाइ भन्न पर्यो “ मलाइ हेर्दै “के खाने साथी ??“ म अघि प्यालाको चिया भन्ने सुन्ने बित्तिकै देखि रोमान्चित थिए भने “ अघि भनेको रक्सि वाला भाडोको चिया“ घरमा बुडीलाइ भने ,झैँ दुइ वोटा १०० का नोट दिदै “चिया ल्याइदेउ है उता कोठामा “ अनि मलाई अर्को तिर देखाउदै “उता हिड“ र म खुरु खुरु उसको पछि लागे ज्ञानी बच्चा झैँ । साथि को पारा,बोलि, हाउभाउ सब फरक थियो। अलि प्रफुल्लित, अलि रोमान्चक । सरासर गएर चारै तिर सोफा राखेको सानो उज्यालो कोठा म छिर्यो , बीचमा चारपाटे कालो टेबल  माथिको सेतो ट्रे मा छरिएका कफीका बियाले मिठो सुगन्ध छर्दै थिए । घाम पर्ने सोफा मा बस्दै “मलाइ यो क्याफे आनन्द लग्छ अचेल “ तिमि संग भेटेर माजाले गफ गर्न मन हुदाहुदै जहिले पनि हतार मै मात्र भेट हुने आज त सनिबार फुर्सद मै होलाऊ नि?

बानेश्वोर चोक देखि घर तिर जादै गरेको मलाइ उल्टे बाटो फर्काएर थापागाउ सम्म पुर्याउदा मेरो फुर्सद सोध्नुपर्छ भन्ने चै मेसो भएन, आहिले टेबलमा बसीसके पछि औपचारिकता  देखाउन खोजेकोमा झिनिक्क रिस उठेको थियो , तर उसको अनुहारको उकुसमुकुस देखेर सामान्य हुदै “ अँ आज खासै काम छैन !“ भने ।

उसले आफु बसेको सोफा सुम्सुमाउदै अर्ध मुस्कान सहित भन्यो “ तिमि लाइ एक जना संग भेटाउछु है ?, तिम्रो कथामा टुइस्ट आउने वाला छ । छक्क पर्नु , को मान्छे ?, कस्तो कथा ?, ट्वा परेर उसको मुख मा हेरे , “साच्ची मेरो कथा कहाँ पुर्याएउ?, कथामा रोम्यांस नै छैन भेनेर लेख्न अल्छि लग्यो भन्या थियेउ नि ??“ हे भगवान म गफाडी को गफ पत्तएको पो रैछ , मैले कथा लेख्ने भए यो पुगेन यो पुग्यो किन भन्थे , साथिले त मलाइ साच्चिकै लेखक सम्झेको पो रहेछ “ चिया दिदै मौसम लाइ वेटर ले “ आज मेडम आउनु भएन ??“

मेरो दिमाग एक छिन् लाइ रोक्कियो, भाव सुन्य भयो । एक महिना अघि गफ गर्दा यही मान्छे , पिडै पिडाको कथा सुनाउदै थ्यो । दुनिया संग भरोशा उड्यो भन्थ्यो । प्रेम श्रेम आफै लाइ बेकुफ बनाउने बाटो हो भन्थ्यो । यो साब सब्द जाल हो , भावना माया प्रेम केहि हुन्न भन्थ्यो । आज एक्कासी  रोमान्टिक? प्रेमका किताब तिर नजर ?, फेरी यो वेटर को म्याडम भन्छे ? अनि वेटर को प्रश्नमा अर्ध मुस्कान ?, के अचम्म हो एस्तो ? अब त सुन्ने पर्यो को रहेछ मैले भेट्नु पर्ने मान्छे , के रहेछ मैले लेख्ने भनेको कथा को टुइस्ट ? माटो को प्याला को चिया को सुर्पो लिदै उ तिर कान सोझाए ।

उसले प्याला सुम्सुमाउदै “ पहिलो चोटी उसले मलाइ याही भेटेकी थिई , कोहि मान्छेको सामिप्यताको अर्थ यहि बुझाएकी थिई, प्रेम सब्दजाल होइन प्रेम प्रेम हो भन्ने यहि बुझाएकी थिई ।


मेरो उत्सुकता झन् उत्कर्स मा पुग्यो । यो “उ“ को हो? , कसरि “उ“ भइ ? कहाँ बाट आइ ? , आएर के गरि ? एक माथि अर्को प्रश्न सल्बलाउन थाले , तान्दै गरेको चियाको घुट्को  रुद्रघन्टी मै रोकियो . मेरा कान झन् टाठा, आखा फरिकला भए । रोक्दा रोक्दै मेरो प्रश्न फुत्कियो “ आइच !! ल बधाई छ दोस्त “ आखि भौ सनकाउदै “ कसरि भेट्या नि??“

मेरो प्रश्न पनि सुन्यो सुनेन ,उ आफ्नै फ्लो मा भन्दै गयो “ खै काहाँ वाट कसरी आइ,  “



उसले प्याला सुम्सुमाउदै “ पहिलो चोटी उसले मलाइ याही भेटेकी थिई , कोहि मान्छेको सामिप्यताको अर्थ यहि बुझाएकी थिई, प्रेम सब्दजाल होइन प्रेम प्रेम हो भन्ने यहि बुझाएकी थिई ।


मेरो उत्सुकता झन् उत्कर्स मा पुग्यो । यो “उ“ को हो? , कसरि “उ“ भइ ? कहाँ बाट आइ ? , आएर के गरि ? एक माथि अर्को प्रश्न सल्बलाउन थाले , तान्दै गरेको चियाको घुट्को  रुद्रघन्टी मै रोकियो . मेरा कान झन् टाठा, आखा फरिकला भए । रोक्दा रोक्दै मेरो प्रश्न फुत्कियो “ आइच !! ल बधाई छ दोस्त “ आखि भौ सनकाउदै “कसरि भेट्या नि??“

मेरो प्रश्न पनि सुन्यो सुनेन ,उ आफ्नै फ्लो मा भन्दै गयो “ खै काहाँ वाट कसरी आइ, मेसो पनि पाइन, कतै पर पुगेपछि थाहा पाए म त उसै संग बगिसकेछु ।

सायद २ महिना जति अघिको कुरो हो । समस्याका वेला अचेटिराख्ने साहुहरुको फोन र म्यासेजका वाहेक कसैको घण्टि नवज्ने मेरो फोनले फेसबुक म्यासेन्जरको घण्टी वजायो कुनै अपरीचित अकाउन्ट बाट।

“बहिनी, मलाइ मेरो वान पिस ल्याइदेउन है म भोलि पार्टीमा जानु छ“

कामको प्रसर र अवेवस्तित मेरो दिनचर्याले मलाइ उक्त म्यासेज पठाउने सँग निधि खोजि गर्ने उति जाँगर चलेन । तै नि फिर्ता गरेँ “सायद म्यासेज गलत मान्छे लाइ पर्यो, जे होस् मलाइ लाग्छ तपाइ लाई त्यो वान पिस खुब सुहाउने छ, “

तुरुन्तै उत्तर आयो “ सरी, मैसमी भन्ने एउटा बहिनी लाइ पठाएको नाम उस्तै देखेर हजुर लाइ परेछ। एनिवे थ्याङ्कयू अनि कसरी थाह भयो मलाइ सुहाउछ भनेर ? “

मेरो ह्याङ भै राखेको दिमागले “ आइ एम गुड एट गेसिङ “ लेखेर फिर्ता गरेँ ।
फिर्ता आयो “ थ्याङ्क यू“

काम कुरो एकातिर कुम्लो बोकि ठिमी तिर , कुन कुरामा घोत्लिरहेको बेलामा च्याट, झ्याउ । मोबाइल अफ गरीीदएँ आनन्दै ।
ल अनि किन कुरा न गर्या त? टाइम पास त भैराख्या थ्यो त?

टाइम पासको कुरा गर्छै यार आफूलाइ केको टण्टो। २४ घण्टाले नपुगेर दिनमै ३० ३५ घण्टा भइदिए हुन्थ्यो भै राख्या बेला हावादारी च्याटमा टाइम वेस्ट गर्नु ?


तर दुइचार दिन पछि आफू पनि भर्खर २५ २६ को हुदै गरेको, काम र तनाव वाहेक पनि जिन्दगी रहेको होस खुल्यो र त्यसै बेला त्यो च्याट म्यासेज वाला प्रोफाइल खोलेर हेरेँ ।

रातो टिर्सट खैरो बक्स टाउजरमा पुरा मुस्कान सहित की एउटी चस्मिस फोटो वाली रहिछ ।

FB: @Sekhar B Khanal